De man zuchtte, duidelijk gefrustreerd maar niet bereid om verder te discussiëren. “Prima. Ik snap waarom honden je haten,” mompelde hij, terwijl hij achterover leunde in zijn stoel. Hij zei hardop: “Nou, reageer je angst niet op hem af, dat zorgt er alleen maar voor dat hij reageert.” Hij gebaarde naar Liam en Atlas.
Liam dwong zichzelf om kalm te blijven, hoewel de situatie hem begon uit te putten. Hij voelde dat Atlas zich meer bewust werd van de spanning in de hut. De oren van de hond spitsten zich lichtjes, maar hij bleef op zijn plaats, omdat hij de behoefte aan kalmte begreep. Misschien was de hond in kwestie wel de enige verstandige in deze situatie.