Clara bleef naar hem kijken en Liam voelde de spanning toenemen. Ze boog zich voorover naar haar stoelgenote en sprak met een stem die luid genoeg was om door meerdere mensen gehoord te worden. “Misschien moeten ze mensen met die dingen achterin laten zitten, weg van de rest van ons.” De opmerking was dun versluierd maar scherp, en een paar passagiers wisselden ongemakkelijke blikken uit.
Liam hield zijn kalmte. Hij had dit al eerder meegemaakt. Hij wist hoe hij met dit soort situaties moest omgaan. Atlas, nog steeds kalm, bleef onder hem zitten, schijnbaar onbewust van het kleine conflict dat om hen heen ontstond. Liam concentreerde zich op het kalmeren van zijn hond, maar hij voelde de ogen van anderen op hem gericht, sommige met sympathie, andere minder.