Ethan volgde, standvastig en stil, met alleen een knikje naar de agenten die hem nogmaals bedankten voor zijn snelle reactie. Toen ze op vaste grond stonden, begon de chaos van de dag onwerkelijk te voelen, als een nachtmerrie die al aan het vervagen was. Liam wendde zich tot Ethan, zijn stem ruw maar zeker. “Als je die boom niet had geduwd…”
Hij haakte af, niet in staat om het af te maken. Ethan keek hem aan, zijn vermoeide ogen verzachtten. “Jij zou hetzelfde hebben gedaan,” zei hij. De jongere schudde zijn hoofd, een zwakke glimlach brak door zijn uitputting heen. “Nee, ik zou daar nog steeds bevroren zijn.” “Misschien boek je me daarom altijd,” antwoordde Ethan zachtjes.