“Wat we niet hebben, omdat je de halve opslagruimte hebt gevuld met die kratten.” Liams mond vertrok in een nerveuze glimlach. Hij keek met een schuldgevoel in zijn ogen naar de opgestapelde kisten. Ze waren niet zomaar vracht – ze waren de reden dat het reservezeil was achtergelaten.
Ethan zuchtte en greep al naar de radio. De ruis kraakte voordat er een kalme, officiële stem doorkwam die hun coördinaten bevestigde en hulp beloofde. Vier uur. “Blijf waar je bent,” zei de stem. “We komen naar je toe.” Ethan legde de microfoon opzij, de stilte die volgde drukte als een gewicht.