Vincent kon zich niet verzetten tegen de hulpeloosheid die in hem opkwam. ‘Ik weet dat ik het verkeerd heb gedaan Jules, maar je zou op zijn minst naar me moeten luisteren. Ik ben tenslotte je vader! Geef me tenminste een kans!” Hij smeekte en smeekte. Maar Jules staarde hem alleen maar aan met walging en minachting in zijn ogen.
“Je verdient geen seconde van ons leven,” eindigde hij. Zijn handen trilden, maar zijn ogen waren nu droog, woedend en helder. “Denk je dat we je iets verschuldigd zijn omdat jouw bloed door onze aderen stroomt? Nee, Vincent. Bloed maakt je geen vader. Keuzes wel.”