Vincent leunde voorover, met zijn ellebogen op zijn knieën, en begroef zijn gezicht in zijn handen. Hij was niet het slachtoffer van een zwaar leven, hij was er de architect van. Al het drinken, het rondzwerven, de verspilde decennia – niemand had hem beroofd. Hij was de hele tijd al op de vlucht voor de spiegel.
Er was hier geen boetedoening. Geen last-minute wending. Gewoon een man die alle bruggen had verbrand en nu alleen stond, stikkend in de rook. Hij was naar New York gekomen om gered te worden, maar in plaats daarvan vond hij een spiegel die tegen zijn ziel werd gehouden en hij herkende de man die terugkeek nauwelijks.