Hij dacht aan de verjaardagen die hij had gemist. De toneelstukken op school. De ziekenhuisbezoeken. De nachten dat ze huilden en de ochtenden dat ze toch opstonden. Hij had zeven levens in de steek gelaten nog voor ze begonnen waren. En nu ze waren opgebloeid, was het duidelijk: ze hadden hem nooit nodig gehad om te groeien.
Jules vertelde zijn broers en zussen die avond alles. De confrontatie in de wachtkamer. Vincent’s wanhoop. Zijn excuses. En toen Linda het hoorde, huilde ze niet. Ze knikte rustig, met zware ogen, alsof een lang gesloten deur eindelijk voorgoed gesloten was.