Met de zaklamp op haar telefoon liep ze snel door de woonkamer, stak een paar kaarsen aan en zette ze op de nachtkastjes. De wind huilde nu harder en de regen begon tegen de ramen te tikken. Ze ging zitten, opende de kiezer en probeerde de politie om hulp te bellen.
Geen signaal. Ze staarde naar het scherm en ging toen naar een andere hoek van de kamer. Nog steeds niets, geen streepjes, geen verbinding. Haar hart zonk. Geen stroom, geen verbinding en een hond die buiten vastzat op het moment dat de storm losbarstte. Ze zat stil, verscheurd door angst en schuldgevoel.