Ze liep langzaam door de woonkamer, elke hoek aftastend, op zoek naar iets – wat dan ook – dat de hond een beetje zou kunnen kalmeren. Toen viel haar blik op de oude glazen kast. Binnenin, achter een rij snuisterijen, zat een vervaagd knuffelkonijn. Een speeltje uit haar kindertijd dat al jaren niet meer was aangeraakt.
Het was van haar kleindochter, die het overal mee naartoe nam: tijdens wandelingen, dutjes, altijd in haar arm. Maya liep met een nieuw doel naar het kastje, opende het en tilde de pluche voorzichtig op. De stof was zacht, versleten en vertrouwd in haar handen.