Toen ze naar buiten stapte, begon het al te miezeren. De wind sloeg als een waarschuwing om haar heen. Brokstukken dwarrelden over het gazon en de lucht erboven had diepe, verontrustende kleuren. Het geblaf van de hond was hees geworden, maar niet gestopt. Hij blafte alsof hij niet wist hoe hij moest stoppen.
Maya liep langzaam vooruit, haar laarzen zakten lichtjes in het gras. “Rustig nu… voorzichtig,” riep ze, haar stem nauwelijks hoorbaar boven de wind uit. De hond kronkelde weer tegen het hek, en wierp een blik op haar tussen de geluidspieken door. Ze hield het konijn omhoog, haar hart ging tekeer. “Het is goed,” fluisterde ze. “Ik ben hier om te helpen.”