Maya was tweeënzeventig, koppig onafhankelijk en tevreden met haar leven alleen in haar verweerde huisje aan de rand van de stad. De buren noemden het “schilderachtig” – en dat was het ook, met klimop op de leuningen van de veranda en niet bij elkaar passende bloempotten die ze weigerde te vervangen. Binnen had alles een eigen plek en daar hield ze van.
Die ochtend rook de keuken naar toast en marmelade. De lucht buiten was somber, het soort grijs dat de bomen vlakker deed lijken en de wegen stiller. Maya liep rond op haar slippers, neuriënd zonder het te beseffen, terwijl ze een ei in de pan bakte terwijl in de verte regen dreigde.