Maya stond voor het raam, haar spiegelbeeld bleek tegen het glas. De hond was nog steeds daarbuiten – doorweekt, bibberend, gevangen. Haar borst deed pijn. Al die moeite, en er was niets veranderd. Ze had het geprobeerd. En toch zat die poot nog vast. Haar slimheid was niet genoeg geweest. Ze had gefaald.
Haar handen klemden zich langs haar zij. Ze had gedacht dat het plan solide was, ze was er zelfs een beetje trots op – tot het uit elkaar viel als het speelgoedkonijn in de bek van de hond. De storm verergerde. En hier zat ze, droog, nutteloos, toekijkend hoe iets leed terwijl ze niets deed. Het was ondraaglijk.