Zijn blik was niet vijandig. In feite leek hij… kalm. Er was iets veranderd. Zijn lichaam was losser, minder opgerold. De wilde paniek die ze eerder had gezien was verdwenen. Maya’s borstkas verstrakte, niet zeker of het van opluchting of ongeloof was. Ze had verwacht dat het weg zou rennen. Maar dat deed het niet.
Toen blafte de hond scherp en plotseling. Maya deinsde terug en stapte instinctief achteruit. Haar hart maakte weer een sprongetje. Had ze het verkeerd gelezen? Waarschuwde het haar nu? Maar de hond ving haar aarzeling. Het pauzeerde, knipperde, dan liet zijn kop zakken in een langzame, bijna voorzichtig gebaar. Alsof hij het begreep.