Maya volgde aarzelend, laarzen glibberend in de modder. Toen, nauwelijks zichtbaar voorbij de jungle gym, zag ze het. Een spatje blauw tegen de doorweekte modder. Een gedaante, niet bewegend. Haar hartslag steeg. Ze versnelde haar pas, de wind trok aan haar jas.
Een vrouw lag languit naast de schommel, haar ene arm onnatuurlijk gedraaid, bewegingsloos maar ademend. Maya haastte zich naar voren, haar hart bonkte en ze knielde naast hem neer. “Hé!” zei ze, met een strakke stem. “Gaat het?” Ze raakte haar arm zachtjes aan. De vrouw bewoog, kreunde zwakjes toen ze probeerde overeind te komen.