Later die avond was het weer rustig in huis. Maya zat op de bank, de thee koel naast haar, haar lichaam zwaar van het gewicht van de dag. Maar van binnen voelde ze zich kalm. Tevreden. Ze had iemand geholpen toen het er toe deed – en hoe moe ze ook was, dat voelde heel goed.
Een paar dagen later ging de deurbel. Maya deed open en trof Ester en Juno aan op haar veranda. Ester had een kleine taartdoos in haar ene hand en een boeket zonnebloemen in de andere. “We wilden je bedanken,” zei ze zachtjes. “Dat jullie ons niet alleen hebben gelaten.”