Naarmate de dagen verstreken, werd Milo’s doelbewuste toewijding onmogelijk te missen. Hij negeerde elk ander kind, zelfs degenen die zijn naam riepen of hem probeerden te aaien. Toen zijn verzorger hem naar een andere kamer probeerde te sturen, graafde hij in zijn poten en weigerde te bewegen.
Ouders van andere patiënten begonnen te klagen. “Het is niet eerlijk,” zei er een. “Waarom krijgt ons kind maar vijf minuten terwijl hij daar een uur zit?” Maya had geen antwoord. Ze beloofde gewoon om met de opvang te gaan praten, hoewel ze al wist dat het niets zou veranderen.