Toen de kamer eindelijk leeg was, ging Maya naast Milo op de grond zitten. “Waar bescherm je haar tegen?” fluisterde ze. De hond bewoog niet. Hij drukte zijn kop tegen Lily’s bed, zijn ogen half gesloten, alsof het antwoord zachtjes onder zijn oor klopte.
In de weken daarna begon Lily’s gezondheid te verbeteren. Ze glimlachte meer, lachte om kleine grapjes en vroeg zelfs of ze naar buiten mocht als de zon precies op het juiste moment op haar raam scheen. Maar Milo werd stiller. Hij bracht lange stukken door met zijn oor tegen haar borst gedrukt, staart stil, luisterend.