Ze wist dat het stom was. Papieren toevalligheden betekenden niets in ziekenhuizen. Data overlapten elkaar voortdurend. Toch voelde ze diezelfde ruk die ze eerder had gevoeld, die stille suggestie van verbondenheid die door de kantlijn van elk rapport dat ze las fluisterde.
Ze schudde haar hoofd en lachte zachtjes om zichzelf. “Je bent te rationeel voor spookverhalen,” zei ze hardop, terwijl ze het dossier sloot. Maar lang nadat ze het licht had uitgedaan, betrapte ze zichzelf erop dat ze luisterde naar de zwakke echo van Lily’s monitor aan het eind van de gang – stabiel, zacht, levendig.