Twee weken eerder was het programma net begonnen. Maya had therapiehonden uit het plaatselijke asiel geregeld om de kinderafdeling één keer per week te bezoeken. Het plan was simpel: een paar vriendelijke gezichten, kwispelende staarten, een beetje geluk. Het ziekenhuis had het nodig. En zij ook.
Milo arriveerde die eerste dag met de rest van de honden. Hij was een bruin gemengd ras met rustige amberkleurige ogen en een kalme houding. Hij blafte of sprong niet, maar wachtte alleen maar af. De asielmedewerker glimlachte trots. “Hij is de zachtaardige,” zei ze. “Iedereen houdt van Milo.”