Later die avond herlas ze het bericht over Claire, terwijl ze met haar duim de naam natrok. Ze vroeg zich af wat voor soort vrouw het kon verdragen om zowel haar zoon als de hond die van hem hield te verliezen. Ze voelde een ruk van medeleven en iets anders. Het was een behoefte om meer te weten.
Maar ze zei tegen zichzelf dat er als professional grenzen waren die ze niet mocht overschrijden. Het patiëntengeheim was er niet voor niets. “Grenzen, Maya,” mompelde ze, half tegen zichzelf. Maar toen ze langs Lily’s kamer liep en Milo naast haar zag slapen, werd de verleiding om het verhaal te begrijpen steeds groter.