Die avond, lang nadat het stil was geworden op de afdeling, zat Maya alleen in de kantine met de telefoon in haar hand. Haar duim bewoog over het nummer dat het opvanghuis had gegeven. Ze haalde diep adem en belde. Zo kon ze spreken met de laatste schakel die misschien iets wist.
Toen Claire eindelijk opnam, trilde haar stem van leeftijd en emotie. “Heb je hem?” vroeg ze, bijna vol ongeloof. “Onze Milo?” Maya glimlachte zachtjes. “Ja, mevrouw. Hij is bij een klein meisje hier in het ziekenhuis. Hij is ongelooflijk geweest.”