Claire ademde trillend uit, het geluid half snikkend, half lachend. “Ik heb gebeden dat iemand hem zou vinden,” zei ze. “Hij sliep elke nacht op de borst van mijn zoon – altijd boven zijn hart. Hij was bij hem tot het laatste moment. Ik kon het gewoon niet verdragen om hem mee naar huis te nemen, ook niet in mijn toestand.”
Claire vervolgde na een korte snik: “Milo wilde die eerste dagen niet eens eten, vertelden de mensen van de opvang.” Maya luisterde, een rilling ging door haar heen. Het beeld van de hond, uitgehongerd door verdriet, weerspiegelde te duidelijk degene die ze kende. Het was hetzelfde dier dat nu de borst van een kind bewaakte alsof er niets anders in de wereld toe deed.