“Ik belde je zodat je weet dat hij het hier echt goed doet. Ik wil hem graag hier bij haar houden,” zei Maya zacht. “Als dat goed is.” Er was een pauze en toen antwoordde de zachte stem van Claire: “Mijn zoon heeft altijd een doel gehad in het leven. Zelfs zijn dood was niet voor niets; hij had zich opgegeven om zijn hart te doneren. Als Milo gevonden heeft waar hij thuishoort, laat hem dan blijven.”
Toen het gesprek was afgelopen, zat Maya in stilte, de telefoon nog steeds tegen haar oor gedrukt. Buiten het raam tikte de regen zachtjes tegen het glas. Ergens in de gang blafte Milo, alsof hij de zegen van de vrouw herhaalde. Maya was nu vrij zeker van één ding – dat ze Claire moest terugbellen en haar aansporen om nog één stap te zetten.