Claire boog zich over hem heen en fluisterde zijn naam door de tranen heen. “Hij kent me,” zei ze zacht. Haar trillende hand streelde de bovenkant van zijn hoofd. “Hij heeft de hele tijd naar die hartslag geluisterd.” Milo likte een keer over haar pols, draaide zich toen om en liep terug naar Lily.
Een paar minuten lang leek de kamer als één geheel te ademen. Claire glimlachte naar het meisje op het bed, naar het leven dat op de een of andere manier met dat van haar zoon verstrengeld was geraakt door dit trouwe schepsel. De lucht was vol van begrip, hoewel niemand het hardop durfde uit te spreken.