Claire knikte en huilde zachtjes. “Hij volgde het geluid dat hij kende,” zei ze. “Hij vond je omdat hij nooit ophield met luisteren.” Lily stak haar hand uit. Milo lag tussen hen in, hoofd laag, ogen zacht, alsof hij eindelijk vrede had. Claire opende de doos en gaf haar een oude, gebruikte bal. “Mijn zoon trainde Milo om hiermee te apporteren. Hou hem nu maar.”
De twee families bleven een lange tijd in die kamer. Er waren geen woorden nodig. Het was gewoon dankbaarheid, gedeeld in stilte. Op dat moment leek iedereen iets te begrijpen dat groter was dan uitleg: liefde, eenmaal gegeven, is nooit echt weggegaan. Het veranderde alleen van thuis.