Toen de dag van het ontslag aanbrak, kwamen de verpleegsters bijeen om afscheid te nemen. Lily zat in haar rolstoel, Milo draafde naast haar, met zijn label dat het zonlicht opving bij elke stap. Er klonk een zacht applaus, dat vervaagde in tranen en glimlachen toen de deuren achter hen dichtgingen.
Vanuit het raam boven zag Maya hoe ze de binnenplaats overstaken – het kleine meisje in haar felle jasje, de hond aan haar zijde gekluisterd. Hun schaduwen strekten zich uit over het trottoir, langzaam en gestaag, als het ritme van twee harten die als één klopten.