De regen was genadeloos, drupte langs zijn kraag naar beneden en veranderde het staal onder zijn laarzen in ijskoud verraad. Zijn touw gleed gevaarlijk in zijn natte handen. Hij pauzeerde, hijgde, met zijn voorhoofd tegen de romp gedrukt. Eén verkeerde beweging en hij zou in het kolkende zwarte water vallen, zijn kleine skiff zag er al uit als speelgoed dat schommelde in de storm.
Boven hem barstte de hemel opnieuw van de donder. De bliksem flitste zo dichtbij dat zijn haar ervan ging trillen. De gedachte een bungelend doelwit aan een nat touw te zijn, joeg een nieuwe golf van angst door hem heen. Hij klom sneller en dwong zijn pijnlijke spieren om verder te gaan. Elke ruk voelde zwaarder dan de vorige, maar hij weigerde te stoppen.