In de vroege pitchdecks, voordat het schandaal de krantenkoppen haalde, zag hij Lena met langer haar, zelfverzekerde schouders, blik helder met dat specifieke vuur dat alleen visionairs bezaten. Alleen heette ze niet Lena Gray. Ze heette Elena Hartmann.
Ze was geen serveerster, zoals hij had vermoed. Ze was de architect van een miljoenenbedrijf. De vrouw die hij tafels had zien afvegen en aandacht had zien vermijden, had ooit directiekamers geleid met het soort autoriteit dat hij altijd had gerespecteerd. Het besef liet hem ongemakkelijk achter. Waarom zou iemand met zo’n briljant talent kiezen voor ballingschap in plaats van haar nalatenschap op te eisen?