Michael besloot Sarah er niet meteen mee te confronteren. Zijn jaren weg hadden hem het belang van rust geleerd. Maar hij keek beter. Een van de deuren was gerepareerd, planken vervangen met geoefende vaardigheid. Op de planken in de kelder stonden nieuwe potten, netjes gelabeld. Dit was niet Sarah’s handwerk. Hij kende haar stijl. Dit waren de handen van een andere man.
Die nacht werd Michael wakker van het zwakke kraken van de vloerplanken boven hem. Hij lag stil en luisterde met ingehouden adem. Na een lange stilte overtuigde hij zichzelf ervan dat het het huis was en zijn onbehagen om er al zo lang te zijn. Toch hield het onbehagen aan, alsof de muren meer dan alleen zijn familie beschermden.