Sarah’s telefoon ging de volgende avond laat. Michael nam op, maar er viel een stilte op de lijn, op een zacht geruis van ademhalingen na voordat de verbinding werd verbroken. Hij stond nog lang met de hoorn tegen zijn oor gedrukt, zijn pols bonkend, zich afvragend wie Sarah wilde maar niet met hem wilde praten.
In Sarah’s bureau vond Michael een opgevouwen envelop met geld, verstopt onder rekeningen. Bovenop lag een briefje in een onbekend handschrift: Voor de boodschappen – binnenkort meer. Geen handtekening, alleen een stevige, mannelijke krabbel. Hij schoof het snel terug, ongemakkelijk door de intimiteit van een andere hand in zijn huis.