Emily, die half sliep, fluisterde terwijl hij haar instopte. “Hij zei dat ik me geen zorgen moest maken… hij repareert dingen als ze kapot zijn.” Ze hield haar beer steviger vast. Michael forceerde een glimlach, zijn hart ging tekeer. Wie was “hij”? Dit leek geen denkbeeldige vriend te zijn, zoals Sarah beweerde. Hij kuste haar voorhoofd, maar haar woorden bleven door zijn hoofd spoken als een spookachtig refrein.
Bij de kruidenier begroette de bediende Sarah met een warme glimlach en knipperde toen verbaasd naar Michael. “Je bent terug. Normaal gesproken haalt hij deze op.” Sarah’s wangen bloosden, haar lach was breekbaar. Michael zei niets, hoewel zijn greep op de tassen verstrakte. Sarah legde hem uit: “Onze buren hielpen altijd tijdens jouw afwezigheid.” Opnieuw bleef deze buurvrouw naamloos.