De volgende ochtend vond Michael een opgevouwen envelop in Sarah’s tas. Daarin zat een stapeltje twintigjes en een briefje in een onbekend handschrift: Voor deze week – maak je geen zorgen. Hij schoof het snel terug, zijn hart klopte. De intimiteit van het gebaar voelde als een schending.
Bij de kruidenier glimlachte de bediende hartelijk. “Weer boodschappen aan het doen? Hij komt meestal op vrijdag.” Michaels bloed verkilde. “Wie?” De vrouw knipperde op zijn toon en krabbelde terug. “Oh, dat moet een buurman geweest zijn. Sorry.” Maar haar woorden weerklonken de hele weg naar huis. Iemand had in zijn plaats gestaan.