Buren verzamelden zich al snel en gaven voorzichtig omhelzingen en felicitaties. Sommigen omhelsden hem hartelijk, anderen hielden hun begroetingen kort en haastten zich weg. Hij dacht dat ze hem de ruimte gaven na zijn inzet, hoewel er een vreemde ondertoon in de lucht hing – bijna als een onafgemaakte zin die iedereen te beleefd leek om hardop uit te spreken.
Emily bleef dicht bij hem en kletste vrolijk over schoolprojecten en nieuwe vrienden. Toen, met de ongekunstelde ernst van een kind, fluisterde ze: “Waar is mijn vriend? Ik wilde dat hij papa zou ontmoeten.” Michael grinnikte, in de veronderstelling dat ze een buurman of vriend bedoelde, maar Sarah onderbrak haar snel en veranderde van onderwerp.