Die avond klom Emily op zijn schoot, met ernstige ogen. “Wees niet boos, papa. Hij zei dat je het zou begrijpen, als je maar luisterde.” Michael streelde haar haar, verscheurd tussen liefde en woede. Begrijpen? Hij kon niet eens de naam noemen van de man die zo diep in het leven van zijn gezin was toegelaten.
Michael lag wakker, het huis stil om hem heen. De handschoenen, het shirt, het gereedschap, de notities – ze stapelden zich op als bewijsmateriaal in een zaak die hij niet kon sluiten. Verraad leek de enige verklaring. Hij klemde zijn kaak op elkaar, vastbesloten dat de volgende keer dat de schaduw opdook, hij de waarheid naar buiten zou dwingen.