Michaels borstkas zwol aan terwijl woede en verdriet in hem vochten. Hij dacht aan de enveloppen, het speelgoed voor Emily, de stille steun die zijn familie had gesteund terwijl hij in het buitenland vocht. Elke aanwijzing voelde nu minder als een overtreding van een rivaal en meer als een stille verontschuldiging van een vader.
Hij liet zich in een stoel vallen en begroef zijn gezicht in zijn handen. Herinneringen aan dichtgeslagen deuren en woedend gespuugde woorden gierden door hem heen. Jarenlang had hij geloofd dat zijn vader hem in de steek had gelaten. Maar nu fluisterde de waarheid een pijnlijke vraag: was hij degene geweest die was weggelopen?