Michael slikte en staarde naar de envelop op tafel. Het geld leek niet langer een indringer, maar een onhandige brug gebouwd uit schuldgevoel en liefde. Zijn vader was niet gekomen om hem te vervangen, hij was gekomen om het goed te maken, op de enige manier die hij kende.
Voor het eerst in jaren liet Michael de mogelijkheid toe om wortel te schieten – dat verzoening niet onmogelijk was, dat de aanwezigheid van een vader niet alleen in schaduwen hoefde te blijven. Hij keek naar Sarah en Emily, hun ogen gevuld met hoop en angst, en fluisterde: “Misschien is het tijd dat ik hem uit te horen.”