Op een avond trok Emily aan zijn mouw en fluisterde over een “geheime kamer” Ze giechelde voordat hij verder kon vragen en wees toen naar Sarah’s afgesloten bureaulade. “Mam zei dat ik er niet aan mocht komen.” Michael glimlachte om haar ondeugendheid, maar zijn borstkas verstrakte. Kinderen verzonnen dingen, maar toch glipte hun waarheid er soms doorheen.
De slaap kwam onregelmatig. Het kraken van buizen en het gezoem van de koelkast hielden hem scherp, geluiden die hij al een tijdje niet meer gewend was. Elk gekreun van het huis werkte op zijn zenuwen, maar hij herinnerde zichzelf eraan dat het het burgerleven was waaraan hij zich moest aanpassen. Toch bleef de rust nooit lang.