De volgende ochtend zette Michael de planken van de garage recht, op zoek naar een moersleutel. Achter een stapel verfblikken vond hij werkhandschoenen die te groot waren voor Sarah en te klein voor hemzelf. Het leer was glad en rook vaag naar cederhout. Hij fronste zijn wenkbrauwen. Iemand had ze onlangs gebruikt.
Sarah verscheen in de deuropening net toen hij de handschoenen teruggooide. Haar glimlach was snel, haar stem luchtig. “Laat die rommel liggen, Mike. Ik regel het later wel.” Ze verdween voor hij kon antwoorden. Haar afwijzing was licht, maar het wakkerde het onbehagen aan dat zich stilletjes in hem had opgebouwd.