Gwen stond langer in de keuken dan ze besefte, het briefje nog steeds in haar hand. Ze belde Elizabeth, twee keer. Direct naar de voicemail. Een derde keer, voor de zekerheid. Hetzelfde resultaat. Ze staarde naar de koelkast, haar hart bonkte, ze wist niet zeker wat er net gebeurd was – of waarom het zo verkeerd voelde.
Ze overwoog een sms te sturen, maar aarzelde. Wat zou ze zeggen? Ze wilde niet behoeftig overkomen. Elizabeth was volwassen. Ze had het volste recht om weg te gaan als ze dat wilde. Toch viel de stilte Gwens zwaar. Ze legde de telefoon neer en ging stilletjes terug naar bed.