Lily’s stappen vertraagden. Ze kwam altijd rustig dichterbij, alsof ze een kathedraal binnenging. De omheining strekte zich uit over een hectare hoog gras, ondiepe vijvers en schaduwrijke rotsen. In het midden, achter een gordijn van bamboe, lag Shira, de oudste Bengaalse tijgerin van Maplewood. Voor de meesten was ze gewoon een dier achter glas, maar voor Lily was ze iets heel anders: sterk, vorstelijk en alleen.
“Kijk, pap!” Lily’s stem klonk helder en ademloos. Caleb volgde haar blik net op tijd om de tijgerin uit de schaduw te zien stappen. Shira’s strepen glommen in het zachte ochtendlicht, haar spieren rimpelden onder haar vacht bij elke sierlijke stap. Ze pauzeerde bij de vijver en liet haar hoofd zakken om te drinken, haar weerspiegeling verspreid over het kabbelende oppervlak.