In de dagen die volgden, werden Jamie en Nibbles onafscheidelijk. Elke ochtend werd Jamie wakker en vond hij Nibbles al wachtend aan het voeteneind van zijn bed, met zijn staart tegen de lakens bonkend. Ze speelden, sliepen en leerden elkaars gewoonten met een soort stille toewijding die alleen kinderen en dieren lijken te begrijpen.
Op een middag zat Jamie in kleermakerszit op de vloer van de woonkamer met Nibbles slapend op zijn schoot. Hij keek op naar zijn vader, die aan tafel rekeningen aan het sorteren was, en vroeg: “Denk je dat ik hem mee kan nemen naar de dierentuin?”