De laatste druiventros aan die tak lag geplet in het vuil. Robert hurkte ernaast en staarde een hele tijd. Hij raapte de druiven niet op. Hij veegde de aarde niet weg. Hij keek alleen maar, zijn adem stokte in zijn keel.
Iets in hem verslapte. Hij was niet alleen de controle over zijn land aan het verliezen, maar ook de herinnering aan de enige persoon die er volledig van had gehouden. In een waas wandelde hij terug naar het huis. De deur van de veranda kraakte toen hij naar binnen stapte.