Na vier decennia lesgeven, waarvan de helft in klaslokalen met flikkerende lichten en het gezoem van oude radiatoren, verlangde hij naar stilte. Naar frisse lucht. Naar iets echts dat hij met zijn handen kon verzorgen. Iets dat groeide omdat hij ervoor zorgde.
Dus kocht hij een wijngaard. Het was niet groots. Gewoon een bescheiden stukje glooiende aarde met rijen oude wijnstokken en krakende hekjes. Zijn vrouw Marianne was als eerste verliefd geworden op de plek. Ze had tussen de rijen doorgelopen met haar hand langs de bladeren, glimlachend alsof het haar aan haar kindertijd deed denken.