Robert antwoordde niet. “Zo krijg je geen gerechtigheid, Rob,” zei Peter zachtjes. “Niet snel genoeg. Niet op een manier die het stopt.” Hij hing op zonder afscheid te nemen. Liet de telefoon gewoon plat op het tafeltje naast de mok vallen.
Hij zat daar voor wat wel een uur leek, het licht dat over de vloer schoof terwijl de dag voortduurde. Taffy blafte een keer in de achtertuin en werd toen stil. Hij dacht erover om het land te verkopen. Het los te laten. Maar het idee deed zijn maag omdraaien.