En toen… kroop er een gedachte binnen. Zacht. Sinister. Stilletjes nuttig. Zijn ogen dwaalden af naar het raam van de schuur. Daarachter stond de watertank. Degene die hij in maanden niet had aangeraakt. Vroeger werd er een lijn met compost doordrenkte kunstmest direct in het irrigatiesysteem gevoerd.
Marianne had het spaarzaam gebruikt – ze zei altijd dat de mix sterk was. Te sterk zelfs. Maar verdund deed het wonderen. Ze had wel eens gegrapt dat de geur alleen al ongedierte op een kilometer afstand kon afschrikken. Robert stond op.