Eerst waren het er maar een of twee – een vertrapt stuk tussen de wijnranken, een geknakte paal, een papieren koffiekopje half begraven in de grond. Hij fronste, ruimde het op en schreef het toe aan kinderen. Toen gebeurde het weer. En nog een keer.
Tegen de derde week voelde de wijngaard anders aan. Toeristen begonnen zijn eigendom te gebruiken als een kortere weg naar een schilderachtig uitkijkpunt bij de achterste heuvel. Ze staken de rijen zonder zorg over, stapten over wortels en sleepten tassen achter zich aan.