De veteraan slikte, zijn kaak bewoog alsof hij woorden tegenhield. Hij keek naar zijn eigen handen alsof ze herinneringen droegen die net zo onverteld waren. Elise voelde een korte drang om hem naar zijn leven en familie te vragen, maar ze hield het tegen.
“Ik vraag me af,” zei Elise, bijna tegen zichzelf, “of ze van boven naar beneden kan kijken en ons nu kan zien. Ik wou dat ze kon zien wat een prachtige familie ze heeft helpen grootbrengen.” De veteraan knikte en haalde langzaam en beheerst adem, zijn blik weer op de hanger gericht. Elise voelde weer dat hij iets meer wilde vragen, maar zich inhield.