Elise wierp hem een bezorgde blik toe. Ze kon zich niet voorstellen welke oorlogsherinneringen hij met zich meedroeg. Ze wilde hem aansporen om meer te vertellen over de tijd voor de oorlog en hoe het voelde om voor je land te vechten. Ze wist echter ook dat menselijk verdriet kwetsbaar was en dat je sommige dingen beter met rust kon laten.
De veteraan verschoof lichtjes en wierp weer een blik op Elises ketting voordat hij op een bijna verstrooide toon sprak. “Ik vlieg er ook op uit om familie te ontmoeten. Mijn vrouw is onlangs overleden en mijn zoon woont in de stad.” Elise glimlachte als antwoord. Ze voelde een beschermende warmte naar deze oude man.