Ze glimlachte beleefd, in de veronderstelling dat het gesprek zijn natuurlijke einde had bereikt. Ze rationaliseerde dat hij haar waarschijnlijk deed denken aan iemand die ze had ontmoet. Als psycholoog had ze met veel patiënten en veteranen gepraat; misschien was dat wat zo vertrouwd aan hem was.
Mara tikte op haar arm, vroeg om een koptelefoon, en het moment gleed weg. Elises gedachten bleven bij de man hangen, maar ze wilde zich niet in zijn leven verdiepen. Het leven zit vol met van die vreemde overlappingen, herinnerde ze zichzelf. Niets meer.