Hij verontschuldigde zich toen het vliegtuig eenmaal horizontaal stond en trok zijn arm terug met een vleugje verlegenheid. Elise bedankte hem, ontroerd door het instinctieve gebaar, maar verontrust door hoe natuurlijk het voor hem leek om hen zonder aarzeling af te schermen. Ze schreef het weer af aan de instinctieve vriendelijkheid van een man die zijn land had beschermd.
Toen de rust terugkeerde in de hut, ademde de veteraan trillerig uit en fluisterde iets onder zijn adem – een naam, of misschien een plaats. Elise ving slechts een fragment op, maar het trok haar aandacht. Ze vroeg zich af of ze zich inbeeldde dat hij het zei.